Beograd: Gradonačelnik Dragan Đilas uputio telegram saučešća povodom smrti Stjepana Bobeka
 |
Ova stranica je arhivirana i dalje izmene nisu preporučene.
Imate ispravke? Dodajte šablon {{izmena zaštićenog}} na stranici za razgovore zajedno sa Vašim tekstom, i ona će biti ukazana administratorima. Napominjemo mogućnost da korišćeni izvori više nisu dostupni na internetu. |
22. avgust 2010.
Beograd/ Srbija
Povodom smrti legendarnog fudbalera Partizana i reprezentacije SFRJ Stjepana Bobeka, gradonačelnik Beograda Dragan Đilas uputio je njegovoj porodici telegram saučešća.
„Sve nas je rastužila vest o smrti Stejpana Bobeka, fudbalskog virtouza, u čijim su bravurama na stadionu Partizana Beograđani mogli da uživaju punih 13 godina. Bio je jedan od fudbalera zbog kojih je hiljade ljudi dolazilo u Beograd i zbog kojih se ova igra smatra jednom od najlepših na svetu. I kao igrač i kao fudbalski pedagog bio je primer pravog sportiste, igrač čiji je talanet uvek išao uporedo sa njegovim viteštvom. Bio je čovek koji je generacijama mladih igrača bio uzor i koji će to još decenijama ostati. Ponosni smo što je bio deo ovog grada“, piše u telegramu saučešća gradonačelnika Dragana Đilasa.
Stjepan Bobek preminuo je jutros u 87. godini života. Rođen 3. decembra 1923. u Zagrebu, Bobek je još kao mališan iskazivao neverovatan talenat pa je već u 14. godini zaigrao za prvi tim tim nižerazredne Viktorije.
Vrhunac karijere doživeo je u Partizanu čiji je dres nosio od 1946. do 1959. godine. Za tih 13 godina za beogradske crno-bele Bobek je odigrao 468 utakmica i postigao 403 gola. Dres reprezentacije Jugoslavije oblačio je 63 puta i sa 38 golova i danas je neprevaziđen na listi najboljih strelaca nacionalnog tima.
Bio je učesnik Svetskih prvenstava 1950. u Brazilu i 1954. u Švajcarskoj, kao i Olimpijskih igara 1948. u Londonu i četiri godine kasnije u Helsinkiju na kojima je reprezentacija Jugoslavije osvojila srebrne medalje.
Po završetku igračke karijere Bobek se posvetio trenerskom poslu. Najpre u varšavskog Legiji (1959), a zatim u Partizanu sa kojim je u periodu 1960-1963 osvojio tri uzastopne titule. Trenerski put odveo ga je potom u grčki Panatinaikos u kojem je proveo četiri godine (1963-1967), da bi se opet vratio u Partizan (1967-1969).
Sledećih godinu dana proveo je u Olimpijakosu (Atina), a 1972. sedeo je na klupi zagrebačkog Dinama. Od 1976. do 1978. radio je u Tunisu (Esperans), potom u skopskom Vardaru i na kraju u Zemunu.
Na proslavi pedesete godišnjice FK Partizan (1995) proglašen je za najboljeg fudbalera Partizana svih vremena.